Παλιά Αθήνα

Αυτό το άρθρο θα το χαρακτήριζα ως και επετειακό, εφόσον έρχεται μετά από ένα μεγάλο διάστημα αποχής από τις προτάσεις/άρθρα για εστιατόρια που ξεκίνησε πριν αρκετά χρόνια μέσω του touratzis-umami.com. 

Από τότε συνέβησαν πολλά ενδιαφέροντα και δημιουργικά στην TU events, που με κράτησαν μακριά. Για να δώσουμε συνέχεια στην ιστορία των προτάσεων/reviews, προσθέσαμε το σύνολο του αρχείου των άρθρων που είχα γράψει στο παρελθόν στο tuevents.gr.

Με την ολοκλήρωση της διαδικασίας η έμπνευση για συγγραφή νέου άρθρου δεν άργησε να έρθει.

Ο λόγος για μια γνωστή στους οινικούς κύκλους, πρόταση εστιατορίου, που χρίζει εξαιρετικά σημαντικής αναφοράς που δεν θα έπρεπε να λείπει από το TU.

Πρόκειται για την ταβέρνα “Η Παλιά Αθήνα” στην Θεσσαλονίκη. 

Οι οινόφιλοι τείνουμε δικαίως τις περισσότερες φορές να παραπονούμαστε για την έλλειψη λίστας κρασιών σε εστιατόρια, ταβέρνες, μπαρ και χώρους εστίασης. Οι ταβέρνες δεν έχουν λίστα γιατί αρκούνται κατά πλειοψηφία στα κάκιστης ποιότητας χύμα, τα εστιατόρια δεν ενδιαφέρονται για προώθηση γιατί… το κρασί “δεν φεύγει”, που να φύγει όταν το κοστολογούν λες και πουλούν χαβιάρι, και οι δικαιολογίες συμπληρώνουν μακρά λίστα. 

Χωρίς να συνεχίσω γινόμενος γραφικός στο θέμα έλλειψης λίστας κρασιών σε χώρους εστίασης, ρωτώ το εξής:

Πόσο μάγκας είναι ο Μανώλης, ιδιοκτήτης της “Παλιάς Αθήνας”, ο οποίος σε μια κλασικότατη ταβέρνα έχει κρασιά που θα ζήλευαν “σοβαρές” wine lists εστιατορίων της χώρας;

Αυτό που κάνει ο Μανώλης δε θέλει να το κάνει κανείς εκτός από πολύ λίγες περιπτώσεις ανά την επικράτεια! 

Μου λέτε για λαϊκές ταβέρνες με παϊδάκια, μπριζόλες και κρασάκι χύμα. Αυτό θέλει ο κόσμος; 

Ε μαντέψτε, ο Μανώλης κάνει αυτό που αγαπάει, το μεταφέρει στο κόσμο ψήνοντας παϊδακια και μπριζόλες δίπλα σε κορυφαία/δυσεύρετα κρασιά του παγκόσμιου αμπελώνα και ναι, έχει και το “χύμα της καρδιάς σας” για να καλύψει και όποιον βρεθεί σε ανησυχία σε πιθανή έλλειψη του. 

Η ταβέρνα εκτός από χύμα κρασί, παράγει δίκη της ρετσίνα, με την οποία μάλιστα και ξεκινήσαμε το γεύμα. 

Κλάψτε γιατί εδώ το δέχομαι. Υπάρχει γνώση και υπερβολική αγάπη του ιδιοκτήτη σε αυτό που κάνει, με γνώσεις εμπειρικές τις οποίες τις μεταφέρει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θα σας φέρει την τυροσαλάτα και θα σας μιλήσει για Hospices de Baune αλλά και χρονιές που θα έχετε την τύχη να δοκιμάσετε δίπλα στα απλά λιτά πιάτα της ταβέρνας. Φυσικά είναι ένα παράδειγμα δίπλα στις αμέτρητες επιλογές οίνων του ελληνικού και διεθνή αμπελώνα.

Γκουρμέ; Κοντά πέσαμε. Κρασιά σε τιμές λογικές και τίμιες, ετικέτες που θα βρεις σε κορυφαία εστιατόρια της χώρας και όχι μόνο, φαγητό που φυσικά θα βρεις και αλλού, και όλα αυτά σε μια ατμόσφαιρα τυπικής ιταλικής τρατορίας. 

Ο “μάγκας” που προανέφερα έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης αυτός σέβεται τους πελάτες του, έχοντας δημιουργήσει και εξακολουθώντας να αναπτύσσει ένα κοινό οινόφιλων. Δικαίως.

Εδώ ζεις το κρασί, την παρέα και την γαστρονομία στην πιο αγνή μορφή της.